Modus

Ik loop langs met een grote doos boodschappen onder de arm. Druk, want ik moet gelijk door naar een afspraak. Net terug van een -hoe ironisch-mindfulnesscursus, waarin ik heb geleerd: het verschil tussen de “doe modus” en de “zijn-modus”. Ik zit nu overduidelijk in mijn doe-modus.

Maar in een split second verandert dat; al heb ik het eerst nog niet zo door. Met die boodschappen dus, langs de ramen. Met fietsen ervoor, lichten in de huizen, voorbijgangers met optrekkende jassen.

Het felle licht vangt vanachter het raam mijn blik. Nog voordat ik echt denk gezien te hebben wat ik heb gezien, is daar eerst dat felle licht. Omringd door een kinderbedje, dat weer omringd is door … ja, wat eigenlijk? Ik weet nog niet precies wat ik ermee aan moet, met dit tafereel. Wel weet ik dat mijn boodschappendoos zwaar word en ik deze op de grond moet zetten; het teken dat ik meer tijd ga nemen.

Het bedje staat er aandoenlijk bij. Lief en toch leeg. Een dubbel gevoel. Ik besluit dat ik er dichterbij wil komen. Puur uit nieuwsgierigheid.

Wanneer ik de deur van Kunstmagazijn open en ik de ruimte krijg om te bekijken wat hier zich afspeelt, merk ik dat mijn gevoel verandert. “Mellow Yellow”, herhaalt de spreekband telkens. Het lijkt een shout outnaar iets dierbaars wat er niet (meer) is. Terwijl ik me afvraag waarom nu juist déze titel gekozen is, wordt mijn aandacht getrokken naar de installatie zelf. Ik begin het verband te zien tussen de elementen waarmee het lege bedje is omringd. Leven, vruchtbaarheid, liefde, zoetheid en kwetsbaarheid; het komt allemaal op één of andere manier terug.

En met de beelden die erbij geprojecteerd worden, bekruipt me een vol en tegelijkertijd leeg gevoel. Iets wat had kunnen “zijn”, is er niet (meer). Over de “zijn-modus” gesproken …

Ik besluit met een kop koffie nog even te blijven zitten in mijn eigen “zijn-modus”. Hier en nu, bij een kunstwerk dat balanceert tussen leven en dood. Totdat ik plotseling opschiet en direct weer in mijn “doe-modus” schiet. Shit, de boodschappendoos! En: shit, die afspraak! En terwijl ik de deur van dit bijzondere bezoek achter me dichttrek denk ik: ik noem het maar gewoon: de levensmodus …